10 september was onze aanvoerder jarig èn werden we 7e van Nederland!
Bij de regionale kampioenschappen waren we met een select gezelschap maar bij de nationale kampioenschappen deden we het in stijl. Met ons bijna allemaal, 11 spelers (en dan toch maar 1 echte mid bij je hebben, das best knap) en 2 heerlijk gezellige supporters mochten met de busjes van dames 1/heren 1 (Ecare Apollo 8 super bedankt!) naar Utrecht. Na een voorspoedige reis parkeerden we op goed geluk de busjes in de berm van het universiteitscomplex. Echt bizar hoe groot dat complex is (13 volleybalvelden en nog een heel buiten) en hoe weinig parkeerplaatsen…
Eenmaal binnen kregen we het wedstrijdreglement (wat! spelen we maar sets van 13 minuten?), konden we ons omkleden in een megagrote kleedkamer en gingen we op zoek naar onze hal. Ondanks de warmte buiten, bleek het daar binnen gelukkig goed toeven.
We hadden een hele rare poel. Nou ja de poel was niet zo zeer raar als wel hoe we speelden. En niet alleen wij, maar ook de andere teams. Iedereen speelde zowat gelijk tegen elkaar omdat het team dat logischerwijs eigenlijk redelijk makkelijk zou kunnen winnen eerder een wedstrijd tegen zichzelf speelde dan dat ze de punten afmaakte. En dan hadden wij ook nog de pech dat we in de eerste set van de laatste wedstrijd van de poule als dieselstarters de winst naar ons toe konden trekken maar de scheidsrechter daar duidelijk anders over dacht tot grote frustratie van een aantal teamgenootjes van ons. En dan duurt zo’n set van 13 minuten wel echt te kort… Het gelijkspel dat onze tegenstander er nog uit wist te slepen werd onze moraal dusdanig te veel dat we de set daarna verloren.
Kortom wij werden 4e in de poule (hmm dat hadden we toch echt anders in gedachten zeker ook gezien het niveau van de andere teams) en de andere beoogd poulewinnaar 2e.
Na een heerlijke appelcrunchtaart van onze jarige waren we, dachten we de teleurstelling wel wat te boven en maakten we ons op voor het spelen om de zevende/achtste plaats. Alleen…ook hier weer toch weer wat geklungel en een groeiend vertrouwen van de tegenstander maakte dat het er ook nog naar uitzag dat we de pot zouden verliezen. Gelukkig herpakten we ons in de tweede set en met een onderhandse (!) serviceserie die 16 punten opleverde en met het spel dat weer leek op hoe we het van onszelf gewend waren, wonnen we ruim dikker dan dat we verloren hadden. We hadden onszelf naar de 7e plaats van Nederland gespeeld! En dat dus met maar 1 wedstrijd te verliezen…
Vrivo die bij ons ook in de competitie speelt en waar we ons altijd goed tegen afmeten, was er ook. Echter deze keer speelden we niet tegen ze. Ze speelden in de andere poule, hadden het spel stabieler in orde en werden uiteindelijk tweede. Ze waren, ondanks het harde werken, het lange meidenteam (vrouwen boven de 40 met minstens 3e divisie ervaring en allemaal boven de 1.80 (we vroegen ons al of ze op lengte geselecteerd waren) net niet de baas.
Moe, voldaan (we zijn toch maar mooi 7e), wijzer, vol van ervaring hoe het kan/beter kan/niet moet, gingen we terug naar huis en bleek dat we ook geen parkeerboete hadden gekregen 🙂
